این‌جاییم تا از جغرافیای امید سخن بگوییم

دانه‌ی قهوه را موجودی ساده مپندار؛ ظرفِ کوچکی‌ست از زمان که جوهره‌ی گذر ایام را در دل به امانت نگاشته است.
​​​​​​​
روایت‌اش را که بشنَوی، از استقامت می‌گوید؛ از تعهد و صبوریِ انسان‌هایی در دوردست، که اکنون میراث‌شان در دستانِ ماست.

جیمیسون سوج​​​​​​​ (Jamison Savage)

او معتقد است قهوه باید طعمِ محیطش را بدهد: طعمِ مه، طعمِ خاکستر آتشفشان و طعمِ سکوت. روش‌های فرآوری او مانند «تخمیر کربنیک» (Carbonic Maceration)، مرزهای طعم را جابجا کرده است. قهوه‌ی او، تنها یک نوشیدنی نیست؛ عصاره‌ای از جسارتِ انسانی است که می‌خواهد کمال را در ناپایدار ترین شرایط خلق کند.​​​​​​​

آسناکش توماس (Asnakech Thomas)

آسناکش تنها قهوه نمی‌کارد؛ او مدرسه می‌سازد، تیم فوتبال برای جوانان تشکیل می‌دهد و به زنان قبیله‌اش یاد می‌دهد که چگونه صاحب دسترنج خود باشند. قهوه‌های «آمارو گایو» که روی تخت‌های آفریقایی و زیر آفتاب سوزان خشک می‌شوند، طعمِ اصالت می‌دهند. طعمِ زنانی که تسلیم نشدند. هر دانه از این قهوه، گواهی است بر قدرت و پایداری.​​​​​​​

تجربه‌ای از شفافیت طعم
​​​​​​​فنجانی پر پیچش، همچون طره‌ی یار

تجربه‌ای از لامسه دهانی بی‌نظیر

مکاشفه‌ای ژرف در عطرها و طعم‌ها

«خاستگاه»؛ نه نقطه‌ای بر نقشه، که آغاز سفری‌ست دراز
​​​​​​​
دانه، ظرفی‌ست پر از صبوری سال‌ها.
سرشت‌اش با گذر زمان آمیخته و روایت‌اش شنیدنی‌ست.
چنان‌چه به دقت به زمزمه‌اش گوش فرا سپاریم؛ از دستان پرمهر کشاورز سخن گوید، از آغوش گرم خاک، از تابش مهر آفتاب، از لطافت باران و از سال‌ها صبوری و استقامت انسان‌هایی که زندگی‌شان را خالصانه برای آنچه امروز در اختیار داریم ایثار کرده‌اند. 

​​​​​اما راست‌اش را بخواهید، آن‌ها توأمان بویی از «امید» را نیز  به مشام می‌رسانند.
امید برای اثرگذاری در جریان زندگی انسانی که کشاورز دورادور چهره‌ای از او در ذهنش تصویر کرده است و آن امید را با عشق در دانه پرورانده است. در واقع، فراسوی تمام تلاش‌ها، امیدی پنهان بوده است و فراسوی هر امید، معنایی در زندگی.

​​​​​​​این معنا، همان چیزیست که آن‌ها را ارزشمند می‌کند.

فراتر از جغرافیا؛ در جستجوی معنایی ژرف

ای دوست؛
خاستگاه تنها نقطه‌ای بر نقشه نیست؛ آغازِ سفرِ توست.
این دانه را یک محصولِ ساده مپندار. این، ظرفِ کوچکی از زمان است که جوهره‌ی سال‌ها زیستن را در دل به امانت نگاشته است.

روایت‌اش را که بشنوی، از استقامت می‌گوید؛ از تعهد و صبوریِ انسان‌هایی در دوردست، که اکنون میراث‌شان در دستانِ توست.

باور داریم در پسِ این استقامت، عطرِ «امید» جاریست؛
امید به ثمر نشستنِ تلاش‌ها،
و امید به این‌که تو در هر جرعه، معنایی تازه بیابی.
​​​​​​​
این معناست که آن را شایسته‌یِ دِرَنگی در خلوتِ تو می‌کند.